(संध्याकाळ: जुना गिरगाव परिसर. एका लहान रिहर्सल नंतर, सुरभी एकटी घरी निघालेली.)रात्र ओसरलेली नाही, पण आकाशात पिवळसर धुक्याची किनार दिसतेय. रस्त्यावर पावसाची अर्धवट ओली वासाची छाया.सुरभीने आपला शालू घट्ट लपेटला आहे. नाटक संपलंय, पण तिच्या चेहऱ्यावर अजूनही त्या संवादाचं तापलेपण आहे.हातात एक छोटी कापडी पिशवी. त्यात घुंगरं, काही कागद, आणि एक छोटी चांदीची साखळी जी ती नेहमी नशिबासाठी ठेवते.रस्त्यावर फारशी गर्दी नाही. पिवळ्या वीजबत्त्यांच्या रांगेतल्या अर्ध्या बत्त्या बंद पडलेल्या.दूर कुठेतरी एक चहावाला गॅसवर पाणी चढवतोय. धूर आणि सुगंध एकत्र मिसळून हवेत पसरलेला.सुरभीच्या मनात विचारांची गर्दी आहे.गुरुजींचं वाक्य अजून कानात घुमतंय: “तू अंगार आहेस, पण मला गंगा हवी होती.”ती थोडा श्वास घेते, शालू