हळूहळू, हळूहळू, हळूहळू   आयुष्य समजावून सांगू लागले.   सत्याला तोंड देण्यास भाग पाडल्यानंतर ते हसायला लागले.   बघा, गरजेच्या वेळी आपल्याला साथ देण्याऐवजी,   परिस्थितीमुळे आधीच झालेल्या जखमांवर काळ मीठ ओतू लागला.   एक एक करून, सगळे आपल्याला सोडून जातात.   सावध राहा, कोणीही कोणाचे नाही.   अपयशांना तोंड देऊनही, मला अजूनही समजू शकलेले नाही.   ते निरागसता आणि मूर्खपणावर हसायला लागले.   लोक इतके अचानक वळतील हे मला कधीच माहित नव्हते.   आज, ते लोकांना त्यांचे खरे रंग दाखवू लागले.   १६-१०-२०२५   जीवन हसून टोमणे मारते.   जीवन हसून टोमणे मारते.   नवीन सकाळ आहे, म्हणून एक