નંદિતા આજે ચાલીસ વર્ષની હતી. એની આંખોમાં અનુભવની શાંતિ ઝળકતી હતી, પરંતુ હૃદયમાં એક અધૂરી પીડા હજી પણ જીવંત હતી. એના ચાંદી જેવા વાળ પવનમાં લહેરાતા, જાણે જીવનની ઉદાસી અને આશા બંનેની વાર્તા કહેતા હોય. નંદિતાનું જીવન બહારથી સફળ લાગતું હતું—એક સારી નોકરી, આદરણીય સામાજિક સ્થાન, અને એક શાંત રૂટિન—પરંતુ એના હૃદયની એક ખાલી જગ્યા હજી પણ એને ડંખતી હતી. આ વાર્તા છે એના યુવાનીના પ્રેમની, એની નિરાશાની, અને એક નવી આશાની, જે એના જીવનમાં ચાંદનીની જેમ પ્રકાશ લઈને આવી.નંદિતાની યુવાની કોલેજના રંગીન દિવસોમાં ખીલી હતી. તે સમયે એ એક ઉજ્જવળ વિદ્યાર્થિની હતી, જેની આંખોમાં સપનાં અને હૃદયમાં ઉત્સાહ ભરેલો