અંતિમ પંક્તિની શાંતિઆ વાર્તા અધૂરી પ્રેમકથા છે — બે દિલોની, જેમણે ક્યારેક એકસાથે ધબકાર અનુભવી હતી, પરંતુ સમય એવા વળાંક પર લાવી ગયો જ્યાં મૌન જ તેમનો એકમાત્ર સંવાદ બની ગયો।રાતની ઠંડી હવામાં નમીએ જગ્યા લીધેલી હતી, જાણે આકાશે પણ તેમના વિદાયને અનુભવી હોય. અયાન સ્ટેશનના ખૂણે ઊભો હતો, હાથમાં એ જૂની ઘડિયાળ લઇને જે ક્યારેય સનાએ તેને ભેટમાં આપી હતી. ટ્રેનની સીટી વાગી તે પહેલાંની થોડી પળોમાં, તેને ફરી તે જ અવાજ સંભળાયો — “ક્યારે જવું પડે તો વિદાય કહ્યા વિના જવાનું...”સના થોડી દૂર ઊભી હતી, આંખોમાં કોઈ ફરિયાદ નહોતી, માત્ર થાક — લાગણીઓનો, અપેક્ષાઓનો. વર્ષોની કહાની હવે થોડા