આકાશે પહેલીવાર નેહાને જોયી ત્યારે એને લાગ્યું કે જાણે આખી દુનિયા થંભી ગઈ હોય. કોલેજના કૉરીડોરમાં સફેદ ડ્રેસમાં ઉભેલી નેહાની આંખોમાં અજાણ્યો ખાલીપો હતો. સૌ હસતાં-વાતો કરતા હતાં, પણ નેહાની આંખોમાં કોઈ દબાયેલો દુઃખ હતો, જે આકાશ તરત સમજી ગયો.ધીરે ધીરે, તેઓ મિત્રો બન્યા. લાઇબ્રેરીમાં સાથે બેઠા પુસ્તકો વાંચવા, કેન્ટીનમાં ચાની સાથે કલાકો સુધી વાતો કરવી, અને ક્યારેક શહેરની લાંબી રસ્તાઓ પર ચાલતા ચાલતા સપનાં જોવું—આ બધું તેમની જીવનની સૌથી મીઠી ક્ષણો બની ગયું.પણ એક વાત આકાશને હંમેશા ખટકતી હતી. નેહા પોતાની જાત વિષે ક્યારેય વધારે કઈ કહતી ન હતી. તેના ઘરની વાત, પરિવારની વાત, કે ભૂતકાળની વાત—એક અજાણી દિવાલ