ગાંધીનગરથી દૂર એક નાનું ગામ. અહીંના રસ્તા માટીના હતા, પથ્થરથી ભરેલા, પણ હંમેશા લોકોના પગલાંની અવાજથી જીવંત રહેતા. ગામની બહાર લીલાં-લીલાં ખેતરો, વચ્ચે વચ્ચે કૂવા, અને સૌથી અગત્યનું—કૈરીના ઝાડો. ઉનાળાની ઋતુમાં આ ઝાડો મીઠી સુગંધથી ગામને ભરપૂર બનાવી દેતા.સવાર પડતા જ, જ્યારે સૂર્યની કિરણો ઝાડના પાંદડાં પર પડતી, ત્યારે આખું ખેતર ઝળહળતું. પવનની હળવી ઝુલણી સાથે પાંદડાં નાચતાં, અને દુરથી પંખીઓના અવાજો આવતાં. ગામના બાળકો આ ઝાડ નીચે રમતા અને ક્યારેક ઝાડ પરથી કૈરી તોડી મજા માણતા.આ ગામમાં રહેતા હતા કેસરભાઈ. લોકો તેમને “કેસરભાઈ કૈરીવાળા” કહી ઓળખતા. તેમના ચહેરા પર હંમેશા હળવું સ્મિત રહેતું, આંખોમાં કરુણા અને શરીરે મહેનતનો પરસેવો