​ಅದು ರುದ್ರರಮಣೀಯ ಅರಣ್ಯ. ಅಲ್ಲಿ ಎತ್ತೆತ್ತರದ ಮರಗಳು, ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಹರಿಯುವ ನದಿಗಳು, ವಿಚಿತ್ರ ಪ್ರಾಣಿ ಪಕ್ಷಿಗಳು, ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದು ವಿಶೇಷವಾದ ಸಾಮರಸ್ಯದಿಂದ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ ಅರಣ್ಯದ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಹುಲ್ಲುಹಾಸು ಇತ್ತು. ಆ ಹುಲ್ಲುಹಾಸಿನಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಹುಲ್ಲುಗಳಿದ್ದವು. ಅವು ಸಣ್ಣವು, ಆದರೆ ಸದಾ ಹಸಿರು. ಅವುಗಳ ದಿನಚರಿ ಸರಳವಾಗಿತ್ತು. ಬೆಳಗಿನ ಮಂಜು ಹೀರಬೇಕು, ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕನ್ನು ಹೀರಿಕೊಂಡು ಫೋಟೋಸಿಂಥೆಸಿಸ್ ಮಾಡಬೇಕು, ಸಂಜೆಯ ಗಾಳಿಗೆ ನಲಿಯಬೇಕು. ಇಷ್ಟೇ. ​ಈ ಹುಲ್ಲುಗಳ ಪೈಕಿ ಒಂದು ಹುಲ್ಲು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಅದು ಇತರ ಹುಲ್ಲುಗಳಿಗಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚು ಚಿಂತನಶೀಲವಾಗಿತ್ತು. ಅದರ ಹೆಸರು ಹಸಿರು. ಹಸಿರು ತನ್ನ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಲೋಕವನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ದೊಡ್ಡ ಮರಗಳು, ಗರ್ಜಿಸುವ ಸಿಂಹಗಳು, ಹಾರುವ ಹಕ್ಕಿಗಳು, ನದಿಯಲ್ಲಿ ಈಜುವ ಮೀನುಗಳು  ಎಲ್ಲವೂ ಅದಕ್ಕೆ ಆಶ್ಚರ್ಯಕರವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದವು. ಒಂದು ದಿನ, ದೂರದ ಗುಡ್ಡದ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಒಂದು ಮಹಾಕಾಯ ವಿಗ್ರಹವನ್ನು ಹಸಿರು ನೋಡಿತು. ಆ ವಿಗ್ರಹದ ಗಾತ್ರ, ಅದರ ಭವ್ಯತೆ, ಅದರಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವ