ક્ષિતિજ અને મીરા વચ્ચેનું મૌન જાણે વર્ષો જૂનું, ધૂળ ચડેલું ફર્નિચર હોય તેમ તેમના જીવનને ભરી દેતું હતું. ક્ષિતિજ, જેની આંગળીઓના ટેરવેથી કોન્ક્રિટની ઇમારતો આકાશને આંબતી, તે જ પોતાની પત્નીના મનમાં રહેલી એક પણ દીવાલને તોડી શક્યો નહોતો. મીરા, જે તેના કેનવાસ પર પીંછીના એક જ ઝટકે ઊંડાણ અને દર્દને જીવંત કરી શકતી, તે જ પોતાના હૃદયની બારીઓ કાયમ બંધ રાખતી. તેમનું લગ્ન મૌન સંવાદો અને અધૂરાં વાક્યોથી બનેલી એક કલાત્મક સ્થાપના જેવું હતું, જે બહારથી સુંદર લાગતું, પણ અંદરથી ખાલીખમ હતું.ક્ષિતિજ કેટલીય વાર તેના સ્ટુડિયોમાં જઈને મીરાને જોતો રહેતો. તે જ્યારે ચિત્રકામ કરતી ત્યારે તેની આંખોમાં એક અલગ જ