Chapter 2- काळ्या लाटांचे संकेतदरबारात म्हाताऱ्याचे शब्द अजूनही घुमत होते.“समुद्र पिशाच…”काही सरदार उपहासाने हसले.“वेड्या म्हाताऱ्याचं पिसाटपणं! समुद्रावर पिशाच काय फिरणार?”पण राजा विरधवल मात्र स्थिर बसला. त्याच्या डोळ्यांत गंभीरतेची झलक होती.“विनोद करण्याची ही वेळ नाही,” तो म्हणाला. “जेव्हा व्यापाऱ्यांची जहाजं परत येत नाहीत, गावं रिकामी होतात, तेव्हा शंका दूर करणं हाच उपाय आहे.”त्याने सेनापती रणभीमकडे नजर वळवली.“तू दक्षिण किनाऱ्याकडे जा. सत्य घेऊन परत ये. आपल्याला अंधश्रद्धा नको, पुरावा हवा.”रणभीम उठून वंदन करतो.“आज्ञा आहे, महाराज.”---पहाटे रणभीम दहा सैनिकांसह दक्षिणेकडे निघाला.संपूर्ण मार्ग शांत होता. पण गावाजवळ पोचल्यावर एक अनैसर्गिक शून्यता जाणवली.घरं मोडकळीला आलेली, काहींच्या दारांवर मीठासारखी पांढरी थर जमलेली.पायाखाली वाळूत मोठमोठे ठसे होते,