तिच्या केसांत हरवलेली दिशा संध्याछायेत हरवलेले क्षणत्या संध्याकाळी माझं मन अनोख्या ओढीने भरलेलं होतं. वातावरणात एक अनामिक थिजलेपण होतं, जणू सर्व जग एकाच स्वप्नात विसावलं होतं. ती माझ्या समोर आली—हळुवार चाल, गार वाऱ्याला सामावून घेतलेली तिची नजर, आणि केस… हो, तेच केस—ज्यामध्ये माझ्या मनाची दिशा हरवली.त्याच क्षणी मला जाणवलं, मी फक्त तिच्याकडे पाहात नाही आहे; मी तिला शोधतोय. आणि त्या शोधाचं केंद्र म्हणजे तिचे केस. एक लहरी झुळूक आली, आणि तिच्या केसांतून ती दिशा डोकावली — केवळ भौगोलिक नव्हे, तर आत्मिक.---स्पंदनांची भाषातिच्या केसांची हालचाल ही एका अदृश्य भाषेत बोलत होती. जणू प्रत्येक लहर हा एक शब्द, प्रत्येक गुंता ही एक ओळ,