સાંજના અંધકારે ગામના ખૂણેથી ઉઠતી પાંખવાળી જીવાતોના અવાજો સાથે આખું વાતાવરણ ગાઢ થઈ ગયું હતું. જૂના કિલ્લાની દિવાલો ઉપર ઊંચી ઊંચી ઘાસ ઊગી ગઈ હતી અને ત્યાંથી આવતો પવન જાણે કોઈ અજાણી ચેતવણી આપી રહ્યો હતો. ગામનાલોકો વર્ષોથી કિલ્લાના તળિયામાં આવેલી કોફિનોથી દૂર રહેતા. કહેવાતું કે, ત્યાં સૂતેલા માણસો ક્યારેય સવાર સુધી જીવતા નહીં રહેતા. રાત્રે તેઓના શરીર પરથી લોહી ચૂસી લેવાતું અને સવારે ફક્ત ફિક્કા, નિર્જીવ ચહેરા મળતા.કિલ્લાના તળિયામાં ભારે લાકડાની કોફિનો એક પછી એક સાથે ગોઠવેલી હતી. અંદરથી હલચલ થતી હતી, જાણે કોઈ ચામાચીડિયાં પ્રાણી પોતાના પાંખો ફફડાવીને બહાર આવવા તડપતું હોય. એક રાત્રે, ગામનો યુવાન વિક્રમ, જિજ્ઞાસાથી ભરેલો,