ઘરનું વાટકું દેખાવમાં શાંત હતું. દીકરીના હોમવર્કના કાગળો ટેબલ પર ફેલાયેલા હતા. રસોડામાં વઘારની સુગંધ હતી. ટીવીના અવાજના વચ્ચે એક સંવાદશૂન્ય સાંજ વહી રહી હતી.પ્રેરણા પોતાના સ્નાયુઓમાં થાક લઈને બેસી હતી. પણ એ થાક ફક્ત શરીરનો નહોતો… એ એક એવી થાક હતી જે વર્ષોથી ઉંડે ઉંડે ઘસી રહી હતી – એવી, જેના માટે આરામ પણ નિષ્ફળ લાગતો હતો.પ્રવિણ પોતાના લૅપટોપ પર કામ કરી રહ્યા હતા. વચ્ચે ચા પીતા, કોઇ મેસેજનો જવાબ આપતા, અને પછી ફરી સ્ક્રીન પર ઝૂકી જતા.એમની વચ્ચે માત્ર વાચલતા હતી – સંબંધોની નહીં, ભૂમિકાઓની.--- “સંવાદનો અભાવ એ સૌથી લાંબો સીલન્સ હોય…”પ્રેરણાએ એકવાર નાની ઉડીને પૂછ્યું:"ક્યાં