વર્ષ હતું ૧૯૯૫ની આસપાસનું. સમય વહેતો રહ્યો છે, પણ કેટલીક યાદો એવી હોય છે જે ક્યારેય ઝાંખી પડતી નથી. મારા મનમાં એ સમયની એક એવી જ તસવીર અંકિત થયેલી છે, જ્યારે જીવન સરળ હતું, સંબંધો નિખાલસ હતા અને નાની નાની ખુશીઓમાં જ સંતોષ છલકાતો હતો. એ દાયકો, જ્યારે ગામડાની શાળાઓમાં બાળકોના ભવિષ્યનો પાયો નંખાતો હતો, ત્યારે શહેરીકરણની આધુનિકતાથી અલિપ્ત એક અદ્ભુત સંસ્કૃતિ જીવંત હતી. એ સમયે, બાળકને શાળામાં દાખલ કરવાની પ્રક્રિયા આજની જેમ જટિલ નહોતી. પિતાઓ પોતાના સંતાનોને લઈને શાળાએ જતા. જન્મતારીખ યાદ હોય કે ન હોય, પાંચેક વર્ષનું બાળક થાય એટલે સીધા નિશાળે પહોંચી જતા. જૂન મહિનામાં શાળાઓ ખૂલતી.