વિરાટગઢમાં છેલ્લા કેટલાક દિવસોથી એક અધૂરું થતું આકાશ ઉભરાઈ રહ્યું હતું. ભલે આખા ગામે ઉજાસ હતો, પણ યશવંત, મીરા અને વેદિકા માટે અંદરનો અંધકાર વધતો જતો હતો. ગીતો ગૂંજતાં હતાં, પણ શબ્દો અર્થીન હતા.યશવંતે એક રાત્રે પોતાના કવિતાના પાનાં ફાડી નાખ્યાં. મીરાએ તેને રોકતાં કહ્યું: "એ પાંદડા તારા મનના કોણાની સાક્ષી છે... તું તારા અસ્તિત્વને એમ નકારી શકે નહિ." અનુભવનો સ્પષ્ટ આકારવેદિકા હવે દરરોજ ભૂતકાળના દ્રશ્યોને સ્વપ્નમાં નહિ – જાગૃત અવસ્થામાં અનુભવતી હતી. એ માટે હકીકત અને કલ્પના વચ્ચેની રેખા મિટતી જતી હતી. તેણે મીરાને કહ્યું:"એક દિવસ હું આંખ ખોલીશ અને કસુમના શરીરમાં છું એવું લાગશે... એ ભયભીત કરતું નથી,