અંધી ટ્રેનનું અંતિમ સ્ટોપ: કુલધારાનું સૂનકારૂપ સ્ટેશનરાતની અવઢવ હવા, જૂના લાઈટપોસ્ટની ઝઝવતી દીવો અને એક સુન્ન પડછાયો જે ટ્રેનની પાટીઓની વચ્ચે ઊભો છે...ટ્રેન નંબર ૦૦૦ હવે દીઠી પળે પળે ધીમા થવા લાગી છે. અંદર બેઠેલા દરેક યાત્રીઓ હવે જાણે કોઈ અજાણી ભાવનાને સ્વીકારવાની તૈયારીમાં છે – એક એવી ભાવના, જેની મર્યાદા ન દૃશ્યમાં છે કે ન અવાજમાં. માત્ર… આત્મામાં છે.--- સમીર: પાટા પર ઊભેલો ભય અને શમનસમીર ખિડકીમાંથી બહાર જોઈ રહ્યો છે. કુલધારાની જમીન હવે થોડા વર્ષો જૂની લાગતી નથી – જાણે કાલે એની અંદર કંઈ તૂટ્યું હોય અને આજે એમાંથી કંઈક ઉગતું હોય.> “મારે ત્યાગ કરવાનો હતો મારી