वाट पाहतो मी संध्याकाळच्या नारिंगी आकाशाखाली, गावाच्या त्या जुन्या वटवृक्षापाशी तो रोज उभा असायचा. वयाने साठी पार केलेला, पण डोळ्यांतली ती चमक आणि मनातली ती आस कधीच कमी झाली नव्हती. त्याचं नाव होतं रघुनाथ. गावातले लोक त्याला "रघु काका" म्हणायचे. पण त्याच्या मनात एक नाव कायम घुमत होतं—सावित्री.सावित्री त्याची बालपणीची मैत्रीण. दोघं एकत्र शाळेत जायचे, नदीच्या काठावर बसून स्वप्नं रंगवायचे. "रघू, मी मोठी होऊन खूप काही करणार, पण तुझी साथ कधी सोडणार नाही," ती हसत म्हणायची. पण वेळेनं दाखवलं की स्वप्नं आणि वास्तव यात फरक असतो. सावित्रीचं लग्न ठरलं, गाव