શહેરના ઉલાળા ભરેલા રસ્તાની કિનારે, એક ખૂણામાં એક વૃદ્ધ માણસ દરરોજ બેઠો રહે છે. મોઢા પર શાંતિ, હાથમાં લાકડીની લાઠી, અને ખાલી આંખોથી ચાલતાં લોકોને જુએ છે. એની પાસે ન નામ છે, ન ઓળખ. લોકો તેને ઓળખે છે તો ફક્ત "એ બેસે છે રસ્તાના હાસિયે". કોઈ એમ પૂછે કે એ શા માટે અહીં છે, તો જવાબ કોઈ પાસે નથી. પણ એ પણ કદી પૂછે નહીં કે તમે ક્યાં જાઓ છો. બસ, એક નિરાંત સાથે બેઠો રહે છે. જાણે એની હાજરી એ જગ્યા માટે પૂરતી હોય. સમય ધીરે ધીરે એના ચહેરા પર વસતો ગયો, અને આજે એ જાણે સમયથી પણ