गावकुसाबाहेर एका डोंगराच्या कुशीत वसलेल्या “शांतवन” नावाच्या लहानशा गावात हरिदास नावाचा एक वृद्ध पुरुष राहत होता. त्याचा चेहरा उन्हाळ्यातल्या झाडासारखा, वयोमानाने सुरकुतलेला असला तरी डोळ्यांत मात्र विलक्षण तेज होता. त्याच्या चालण्यात एका संगीतासारखी गती होती—माफक, संथ आणि समाधानी.हरिदास कधी काळी शहरात एक यशस्वी शिक्षक होता. त्याने आपले संपूर्ण आयुष्य विद्यार्थ्यांच्या घडवणुकीसाठी समर्पित केले होते. त्याच्या भाषणात नेहमी एक विचार घुमायचा—“जीवन जगत रहावे मनी न बाळगुनी खंत...”शहरातील धकाधकीच्या आयुष्याला निरोप देत त्याने निवृत्तीनंतर ‘शांतवन’ गावात येण्याचा निर्णय घेतला. त्याचं घर छोटंसं, मातीचं होतं. अंगणात तुळस, मागच्या बाजूस फुलझाडं, आणि एका कोपऱ्यात छोटीशी फळबाग होती. तो दररोज पहाटे उठून झाडांना पाणी घालत