વિરાટગઢ તરફ જતો રસ્તો ઊંડો અને પથરીલો હતો. રવિ ત્યાં પહેલી વાર જઈ રહ્યો હતો, છતાં એ દરેક ઝાડ, પથ્થર અને પાંદડામાં કંઇક ઓળખ જેવી લાગણી અનુભવી રહ્યો હતો. રસ્તે એક પતંગિયું ઝાડ નીચે લટકતું નિશાન મળ્યું: "વિરાટગઢ મંદિર – ૨ કિમી". પાસે જ ખંડેર દેખાયું, જેમાં જમીન પર તૂટેલું કવચ પડેલું હતું.પછી પાછળથી અવાજ આવ્યો: “હાં ભાઈ! મને લઇ જવાનો વિચાર્યા વિના તું ગયો કેમ?”જિતુ ઉભો હતો – એક થેલામાં કેડબરી અને બીજા માં મગફળી.“ભૂતોથી નહિ ડરું, પણ ભૂખથી ચોક્કસ!” એમ બોલતાં તે સાથે થયો.રસ્તો ક્રમશઃ ભયાનક થતો ગયો. ગામ શાંત પડેલું. મંદિરસમિપ પહોંચતાં અચાનક અજાણું પીળાશભર્યું પ્રકાશ ફેલાયું.