સવારના પાંચ વાગ્યા હતા. સોહંપુર ગામ હજી ઊંઘમાં જ હતું. ઝાંખી ધુમ્મસે આખું ગામ ઢંકાઈ ગયું હતું. ટાઢી હવા છાંયાવાદી પથરોને સ્પર્શતી હતી. પાંજરાપોળની પાછળ એક નાનકડું મકાન હતું – જૂના કાળી પત્થરની દિવાલો, લાકડાનું દરવાજું અને ઓરડા સુધી પહોચતી ચિરપટતી પાળીઓ. એમાં રહેતો હતો રવિ – એક શાંત, ઓછું બોલતો, વિચારશીલ યુવક – જે તેની દાદી સાથે રહેતો હતો.ગામના મોટાભાગના લોકો માટે રવિ માત્ર એક સામાન્ય યુવક હતો – સવારે મંદિરમાં જાય, દુકાને થોડી મહેનત કરે અને સાંજે મિત્રો સાથે સમય વિતાવે. પણ આજનું સવાર કંઈક અલગ હતું. રવિને ખબર નહોતી કે તેની અંદર કંઈક હલનચલન થવાનું છે –