"श्रद्धांजली" "आमचं घर म्हणजे उत्साहाचं आणि माणुसकीचं गोकुळ होतं."जिवंत अड्डाच होता. सकाळी उठल्यापासून रात्री झोपेपर्यंत, आमच्या घरात एखादं रेडिओ सतत सुरू असावं, तसं तिचं बोलणं सुरू असायचं – माझी आजी.जिवंत पुस्तकच होतं. प्रत्येक खोलीत, प्रत्येक भिंतीवर, आणि प्रत्येक वस्तूत तिची छाप होती — माझी आजी.तिचं जगणं मात्र पूर्ण पोथीचं सार होतं. आणि जगण्याच अध्यात्मक होत.तिचं खरं नाव लक्ष्मीबाई. पण आम्हा सगळ्यांसाठी ती फक्त "आई" होती. तिचं हसणं म्हणजे बहरलेल्या चाफ्याचा वास. आणि तिचं रागावणं? जणू एखाद्या झाडाला दम देणाऱ्या वाऱ्याचा झोंब.ती होतीच अशी — कणखर, पण मऊ. शब्दांनी जरा खवखवीत, पण हृदय मात्र पुरणपोळीचं.ती उठायची पहाटे पाचलाच. आणि दिनचर्या लवकरच चालू