ભાગ 1: મૌનની માંદગી“સાંજ પડતી નથી, એ તો અંદરથી ઓગળી જાય છે.”'અંજાણાં અંતરના કાંટા'ઘરનું દરવાજું આજે પણ અધખુલ્લું હતું... પવનની એક નરમ ઠંડક તેના પર હળવી ટક્કર મારી રહી હતી. અંદર દીવાલો શ્વાસ લેતી હતી, જાણે તેઓ પણ ઘણા વર્ષોથી કોઇની રાહ જોઈ રહી હતી.દક્ષા, દવાખાનાની ખાલી બોટલ જેવી થઇ ગઈ હતી – બહારથી આખી, પણ અંદરથી શૂન્ય.તેણી રોજ સવારે નવ વાગે ઓરડા બહાર નીકળી હતી, પાંજરા જેવો અંધકાર તેના ચહેરા પર લટકતો રહ્યો હતો. ક્યારેય કોઈના માટે એ મસ્તક ઊંચું ન કરતી, કેવળ ઘડીયાળની ટીક ટીકની સામે જીવતી રહી હતી.પુષ્ટિ – તેના જીવનનું એકમાત્ર જીવંત અક્ષર. તે પણ હવે