"निघून गेलेली सावली"(आई आणि मुलाच्या नात्यातल्या न बोलल्या वेदनांची कथा) घरात… पण परकं वाटणारं"आई, आता पुण्यातच राहा. बंगलोरमध्ये कामाच्या घाईत मी वेळ देऊ शकत नाही."शुभमचं वाक्य ऐकून सुलभा ताईंनी शांतपणे मान डोलावली.काहीशा हसऱ्या चेहऱ्याने, पण डोळ्यांत क्षणभर ओल आली.शुभमला ती दिसली नाही… तो आधीच फोनकडे वळला होता.सगळं आयुष्य मुलासाठी काढून, वयाच्या सत्तरीत त्या पुन्हा एका नवीन आयुष्याच्या पायरीवर उभ्या होत्या.मुलगा मोठा झाला, कमावता झाला…पण आयुष्यभर आईने उरलेलं सगळं गुंफून ठेवलेलं नातं, आता स्वतःचं वय गाठत होतं.नवऱ्याचं अचानक निधन झालं…माणसं जरा थांबली, सांत्वना दिली, आणि निघून गेली.घर, ज्यात दोन पिढ्या घालवल्या, आठवणींनी भरलेलं – विकावं लागलं."आई, ते जुनं गावातलं घर विकून टाक.