अनकहीशी ती गोष्टगावाच्या त्या टोकाला, जिथे एक जुनं पिंपळाचं झाड वाकून जणू काळाच्या कुठल्यातरी गूढ गोष्टीचं रक्षण करत होतं, तिथं बसलेली होती राधा — शांत, एकटी, आणि आतून हळूहळू विखुरलेली.तिच्या हातात एक पिवळसर पडलेलं लिफाफं होतं. त्यावर ना पत्ता, ना नाव. शाईचे शब्द काळाच्या अश्रूंमध्ये विरघळले होते. तिचे डोळे सतत त्या लिफाफ्यावर रोखलेले, जणू काही त्यातून एक हरवलेली ओळकीची भावना पुन्हा जिवंत होईल अशी आशा."प्रेम म्हणजे काय?" — तिनं डोळे आकाशाकडे उचलले आणि न बोलता विचारलं. आभाळ गूढ होतं, आणि वाऱ्यातून झाडांची पानं कुजबुजत होती — "प्रेम म्हणजे जे शब्दांमधून नाही, तर मौनातून उमजतं."अर्जुन, गावच्या शाळेचा शिक्षक, दररोज सकाळी आणि