श्वेता आणि श्याम गावाचं नाव होतं – कोंडवळी. डोंगराच्या पायथ्याशी वसलेलं, निसर्गाच्या कुशीतलं एक छोटंसं गाव. तिथं झाडांशी बोलणारी, नदीशी गाणारी, आणि स्वप्नं विणणारी एक मुलगी राहत होती – श्वेता.श्वेता म्हणजे गावातल्या वाऱ्यासारखी स्वच्छंद. पावसात भिजणं, झाडावर चढून कैरी चोरणं, तिचा रोजचा कार्यक्रम होता. चेहऱ्यावर मधुर हास्य, डोळ्यांत गोडसर जिद्द, आणि मनात एकच स्वप्न – “कधीतरी माझंही कोणीतरी मनापासून प्रेम करावं.”---गावात काही दिवसांपूर्वी एक नवीन माणूस आलं होतं. नाव त्याचं – श्याम. वयाने थोडा मोठा, शांत, काळसर रंगाचा, पण डोळ्यांत गहिरं काहीतरी. गावकऱ्यांना तो फारसा न बोलणारा वाटायचा, पण श्वेताला वाटायचं, "हा माणूस बोलत नाही, पण त्याच्या शब्दांनी जग हलवून टाकतो."कारण