"परतीचा रस्ता"गोविंद पाटील — नाव साधं, पण मन मोठं. पुण्यातल्या एका जुनाट शासकीय कार्यालयात गेली बावीस वर्षे शिपाई म्हणून काम करत होता. दररोज निघताना मुलांना हात हलवून, बायकोला "लवकर येईन" असं म्हणून, आणि आईला देवाचं नाव घेऊन नमस्कार करत तो रस्त्यावर पडायचा.त्याचं आयुष्य म्हणजे फाईली उचलणं, साहेबांचा चहा आणणं, आणि मधेच मिळालेल्या पगारातून थोडंसं बचत करून गावाकडे पाठवणं.पण त्या दिवशी काहीतरी वेगळं होतं.कारण साहेबांनी फाईल बंद करत त्याच्याकडे पाहून म्हटलं,"गोविंद, तुझी सुट्टी मंजूर झालीये. जा, मनसोक्त वेळ घालव गावाकडे."त्या एका वाक्यातून गोविंदच्या मनात लख्ख उन्हाळा उतरला. तीन वर्षांनंतर गाव, आई, सुलभा (बायको), दोन्ही मुलं, शेत, झाडं, पाखरं... आणि सगळ्यात महत्त्वाचं