ઉનાળાની સવારનો પીળો સૂરજ મારી આંખમાં ધુમ્મસ પૂરી રહ્યો હતો. ઝાંખા ઝાંખા પ્લેટફોર્મ પરથી મારી ટ્રેન કાળી કાળી વ્હિસલ મારીને અલ્હાબાદ છોડી રહી હતી. જાત જાતના અવાજો આવતા હતા. બધા જ અવાજો સડેલા હતા. એક ખૂશ્બુદાર અવાજ વારંવાર લીલી લીલી ઠંડી-શીતળ અને માદક હવા વેરતો અથડાતો હતો. ‘આવજો’ – એની પાછળ એક મધૂરું સ્મિત હિલોળાં લેતું હતું. એ સ્મિત હતું. હાસ્ય ન હતું – હોઠ અને આંખનો સંબંધ પણ સ્પષ્ટ તરી આવતો હતો. આંખોમાં તરવરતી ભીનાશ પણ કુંવારી હતી. મારા માટે કુંવારી હતી. કારણ કે મેં એ આર્દ્રતા કદાચ પહેલી વાર જ જોઈ હતી. નિહાળી હતી.