આપણા હિન્દુ સમાજમાં ઘણા જ ધર્મો આવેલા હોયછે ને સૈ કોઇ પોતપોતાનો ધર્મ એક શ્રદ્ધાથી ને વિશ્વાસથી પાળતા હોયછે. વરસમાં આવતા વાર તહેવારો પણ આપણે અવશ્ય એક ખુશી સાથે સૈ હળી મળીને ઉજવે છે ને ખરેખર આ એક આપણી સાચી ભારતીય પરંપરા જ કહેવાય...
દેશ હોય કે પરદેશ હોય જયાં જયાં વસેછે ભારતીય ત્યાં તે તેના ધર્મનું અચૂક પાલન કરે જ છે.
આ એક અનોખી ભેટ આપણને ઇશ્વર તરફથી મળેલી છે. સાથે સાથે ભુતકાળમાં પણ આપણા વડીલોય આપણી જેમ જ ધર્મની રક્ષા કરતા હતા ને તેઓ પણ એક તેમના નીતિનિયમો પ્રમાણે જ તેને ખુશીઓથી ઉજવતા હતા...
પરંતું એક તરફ અમુક ધર્મો એમ પણ કહેછે કે અમારા આ ધર્મમાં અમુક ચીજો નથી ખવાતી!
જેમકે, ડુંગળી..લસણ..હિંગ જે લોકો સ્વામી નારાયણનો ધર્મ પાળે છે તે લોકો કયારેય આવી ચીજો ખાતા જ નથી....જયારે વૈષ્ણવ ધર્મ જે લોકો પાળે છે તે આવી ચીજો ખરેખર ખાઇ શકે છે.
આમ આવું બધું વિચારીએ તો તે બધું આપણી ઉપર જ છેવટે નિર્ભય કરેછે...કે શું ખાવું ને શું ના ખાવું!
પરંતું આજે આખે આખું જનરેશન આપણા સમાજમાં બદલાઇ ગયું છે...
ઘરે માબાપ સવારે ઉઠીને નિત્ય નિયમ પ્રમાણે દિવો અગરબતી કરીને ભગવાનની પૂજા કરતા હોયછે...જયારે આવા પવિત્ર ઘરમાં રહેતો છોકરો બહાર ચિકન બિરીયાની આરોગતો હોયછે!
તેમજ ઘણા લોકો મે એવા પણ જોયાછે કે તેમના ગળામાં મોટા મણકાની માળા હોય...હાથે ઓમ નમ: શિવાયનું ટેટુ ચીતરેલું હોય છતાંય બધું ભુલીને આરામથી ચિકન કરી ખાતા જોવા મળે છે....
આપણે પૂછીએ કે ભાઇ શું નાત છે તમારી! તો કહેશે કે બામણ છીએ!
અહિ થોડુંક વિચારવા જેવું બની જાયછે કે...
ભાઇ પોતે કહેછે હું બામણ છું તો પછી આવી ચીજો ખરેખર તેમનાથી ખવાતી હશે!
આ ઉપરથી એક પ્રસંગ યાદ આવી જાયછે..થયું એવું કે એક મુસલમાનભાઇને ઘેર ખુશીનો પ્રસંગ હતો..આમેય તેને હિન્દુ ભાઇઓ સાથે થોડાક સારા સંબંધો એટલે આ ભાઇએ અમુક જણને પોતાના ખુશીના પ્રસંગમાં આવવાનું આમંત્રણ આપ્યુ..પછી તેમાં જે કોઈ ગયા તેમાં એક બે આવા કંઠીવાળા ને ચાંલ્લા પણ સામેલ હતા તેઓએ પણ આવા ખુશીના પ્રસંગમાં જઇને એક પોતાની ખુશી સાથે ટેસ્ટી ને ચટાકેદાર બિરીયાની ખાઇને ખુબ માંજ કરી!
કહેવાનો તથ્ય એટલો જ છે કે શું ખાવું ને શું ના ખાવું એ બધું આપણી ઉપર નિર્ભય હોયછે...કયારેક આવા સમયે આપણો ધર્મ પણ ભુલાઇ જતો હોયછે...!
માનો તો ગંગા મા...હે ના માનો તો એક બહેતા સાદા પાણી હે.
